Kampania wrześniowa – obrona terytorium Polski
przed agresją militarną wojsk III Rzeszy i ZSRR.
O świcie 1 września 1939 roku niemieckie wojska napadły na Polskę, przekroczyły granicę lądową, zaatakowały z powietrza cały kraj, uderzyły od morza na Gdynię, Hel, i Westerplatte. Celem agresji była likwidacja państwa polskiego. Polska broniła się osamotniona. Mimo przewagi wroga i zbrodniczych metod wojny totalnej, armie polskie, mając poparcie całego społeczeństwa, stawiały zacięty opór.
17 września wschodnią granicę Polski przekroczyły liczące ponad 800 tysięcy żołnierzy wojska sowieckie.
28 września– Kapitulacja Warszawy. Brak amunicji, wody, środków medycznych spowodował, że stojący na czele wojsk broniących Warszawy gen. Juliusz Rómmel zdecydował się na kapitulację.
„Ojczyzna dziękuje wam, żołnierze wszystkich stopni, za wasze trudy, za waszą krew, za waszą niezłomną postawę w tej bohaterskiej walce. Pamiętajcie, że my odejdziemy z tego świata, lecz sława i pamięć o naszych czynach będzie żyć wiecznie wśród Narodu Polskiego”
(Gen. Juliusz Rómmel, Rozkaz pożegnalny, Warszawa 29 września 1939 r.)
Trwająca 35 dni wojna obronna zakończyła się klęską Polski. Przyszłość pokaże, że żaden kraj walczący samotnie z Niemcami nie miał szans na odniesienie sukcesu. W kampanii wrześniowej zginęło około 70 tys. żołnierzy, śmierć poniosło niemal 300 tys. cywilów. Do niewoli niemieckiej dostało się prawie 420 tys., a rannych zostało około 134 tys. osób. Kilkanaście tysięcy żołnierzy polskich zginęło również w walkach z czerwonoarmistami, a 250 tys. dostało się do niewoli radzieckiej.
Polska wojna obronna pozostała na długo w pamięci tych, którzy brali w niej udział, ale także stała się inspiracją dla pisarzy i poetów.
