Sejm RP na jednego z patronów roku wybrał Krzysztofa Kamila Baczyńskiego, którego setna rocznica urodzin wypada właśnie w tym roku. Z tej okazji w naszej szkole przygotowano okolicznościową gazetkę.
Zapraszamy do zapoznania się z informacjami na temat młodego, tragicznie zmarłego poety:
Krzysztof Kamil Baczyński urodził się 22 stycznie 1921 roku. Był synem działacza PPS i żołnierza Legionów Polskich oraz nauczycielki i autorki podręczników szkolnych pochodzenia żydowskiego. Był dzieckiem chorowitym, cierpiał na astmę i miał słabe serce. Uczęszczał do elitarnego gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. Był przeciętnym uczniem, szczególną niechęcią darzył matematykę, z której nauką miał trudności. Edukację kontynuował w dwuletnim liceum ogólnokształcącym, gdzie w maju 1939 roku otrzymał świadectwo dojrzałości.
Ukończenie szkoły przez K. K. Baczyńskiego niemal zbiegło się z wybuchem wojny, która uniemożliwiła mu podjęcie wymarzonych studiów w Akademii Sztuk Pięknych. Po utworzeniu getta w Warszawie wraz z matką mieszkał po aryjskiej stronie ryzykując życiem w razie wykrycia ich pochodzenia. Cały okres wojenny spędził w Warszawie nawiązując literackie przyjaźnie i doczekując się uznania ze strony starszych literatów np. Jarosława Iwaszkiewicza.
3 czerwca 1942 roku ożenił się z Barbarą Drapczyńską, której ojciec był właścicielem drukarni w Warszawie. Wkrótce pod pseudonimem Jana Bugaja wydał pierwszy tom wierszy (96 egzemplarzy). Od 1943 roku uczestniczył w tajnych kompletach polonistycznych. Wstąpił również do Harcerskich Grup Szturmowych i ukończył konspiracyjną Szkołę Podchorążych. Przydzielony do batalionu „Zośka” przybrał konspiracyjny pseudonim „Krzysztof”. Porzucił studia polonistyczne, aby poświęcić się poezji i konspiracji.
Wybuch powstania warszawskiego zaskoczył go w śródmieściu podczas odbioru butów dla oddziału. Z powodu braku możliwości przedostania się do swojej jednostki przyłączył się do oddziału ochotników. Zginął 4 sierpnia 1944 roku śmiertelnie raniony przez strzelca wyborowego. Został pochowany na tyłach pałacu Blanka. Po wojnie jego ciało przeniesiono na Cmentarz Wojskowy na Powązkach. Wkrótce, bo 1 września 1944 roku zginęła jego żona.
Krzysztof Kamil Baczyński należał do „Pokolenia Kolumbów”, których młodość przypadała na okres II wojny światowej i wydarzenia z nią związane wpłynęły na ukształtowanie ich twórczości.
Stanisław Pigoń dowiadując się o wstąpieniu Baczyńskiego do oddziały dywersyjnego powiedział, że my, Polacy „strzelaliśmy do wroga brylantami”. Takim właśnie „unikalnym, drogocennym kamieniem” polskiej literatury był młody, świetnie zapowiadający się poeta, który przeżywszy zaledwie dwadzieścia trzy lata, zginął czwartego dnia powstania warszawskiego.
Został uhonorowany następującymi odznaczeniami:
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski – pośmiertnie (2018, postanowieniem prezydenta RP Andrzeja Dudy za wybitne zasługi dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za osiągnięcia w działalności na rzecz rozwoju polskiej kultury)]
- Medal za Warszawę 1939–1945 (1947)
- Krzyż Armii Krajowej
W okresie okupacji niemieckiej ogłosił 4 tomiki poezji: Zamknięty echem (lato 1940), Dwie miłości (jesień 1940), Wiersze wybrane (maj 1942), Arkusz poetycki Nr 1 (1944) i składkę Śpiew z pożogi (1944) oraz wiele utworów w prasie konspiracyjnej.
Najbardziej znane wiersze Baczyńskiego to: Elegia o… [chłopcu polskim], Mazowsze, Historia, Spojrzenie, Pragnienia, Ten czas, Pokolenie, Biała magia, Gdy broń dymiącą z dłoni wyjmę…, Polacy.
„Dzień czy noc – matko, ojcze – jeszcze ustoję
w trzaskawicach palb, ja, żołnierz, poeta, czasu kurz.
Pójdę dalej – to co od was mam: śmierci się nie boję,
dalej niosąc naręcza pragnień jak spalonych róż”.
